Mevrouw van Mechelen

Mevrouw van Mechelen. Sandra van Mechelen.

Ze mocht maar een kleine twee maanden in het Katshuisch vertoeven.
Ze kwam uit België. Uit een opvang. Ze hadden overal in België gezocht naar een plaatsje waar ze kon blijven, maar niemand wilde haar opnemen. Ook een zoektocht door Frankrijk leverde niets op.
Mevrouw van Mechelen was aangereden en gevonden in Mechelen door de Belgische dierenbescherming. Daardoor liep ze moeilijk en was ze incontinent. Mevrouw van Mechelen zocht een plekje om haar laatste dagen te slijten.
Hoe lang dat dan ook nog zou zijn, want ze werd op een jaar of twaalf geschat. Uiteindelijk kwam zei ze bij ons.
Mevrouw van Mechelen was graag op zich zelf en een paar keer per dag knuffelen vond ze heerlijk. Mevrouw van Mechelen bleek een echte nachtburgemeester. Want dan ging ze op onderzoek uit. Of als de zon scheen. Dan was ze er ook als de kippen bij. In België noemde ze haar dan ook een zonneklopper.
Na een paar weken begon ze moeilijker te lopen. En haar urine was erg donker.
Het is moeilijk om gedrag in te schatten van een oudere kat die je niet kent. Maar dit waren duidelijke medische aanwijzingen dat het niet goed met haar ging. .
Na een bezoek aan de dierenarts besloten om haar prednison te geven. Dat bleek een gouden vondst. En haar gebit kreeg een flinke reinigingsbeurt.
Twee weken later zouden we nog 12 tanden laten trekken. Maar zover kwam het helaas niet. Mevrouw van Mechelen bleek een tumor bij haar blaas te hebben.
Daardoor ging ze steeds meer bloed plassen en zonder de prednison kon ze ook bijna niet lopen.
De arme schat, wereldkampioen zielig kijken. En daar had ze alle reden toe.
Op 2 juli 2020 hebben we haar in laten slapen. Haar koppie tegen dat van mij.
Er was haar zoveel meer gegund. We hebben haar hopelijk veel gegeven.