Vincent

Twee weken was ie maar in het Katshuisch. Maar twee weken.
Maar wat een diepe indruk heeft Vincent achtergelaten. Wat een prachtig beestje.
Vanaf dag 1. Het was een kroelkont en een charmeur. Waar ik was, was Vincent. Tot aan de badkuip toe.
Ik lag erin, heerlijk te badderen totdat hij er spontaan bij kwam liggen. Ik vreesde toen een enorme uithaal zodra hij zou doorkrijgen dat hij in het water lag, maar het maakte hem niets uit, hij wilde knuffelen.
Vincent had epilepsie. Daarvoor kreeg hij medicijnen. Twee weken lang merkte ik niets aan hem.
Tot die vreselijke zondagochtend. Hij zag er angstig uit. Totaal niet de vrolijke jongen die ik kende.
Hij zat naast me buiten op de bank toen hij zich steeds vreemder ging gedragen. Ik wist dat dit een aanval moest zijn. Een epileptische aanval.
Ik belde direct de dierenarts en gaf hem extra medicatie, maar die kon deze aanval niet meer voorkomen. Drie vreselijke minuten volgde. Wat is het moeilijk om te zien.
Na een half uurtje was hij weer zijn goede oude zelf en ging heerlijk in het zonnetje liggen. Een pak van mijn hart. Ik ging met een redelijk gerust hart weg om hem anderhalf uur later dood in de tuin te vinden.
Ik ging door de grond, heb het uitgeschreeuwd. Maar Vincent was helaas niet te redden. Een prachtige ziel is weggegaan.
Het lichaampje van Vincent ligt voor in de tuin. Zodat hij altijd bij ons is.