Wilma

Wilma was zo dapper.
Het meisje had een compleet kromme rug, scoliose. En daardoor zakte ze door haar achterpootjes en stuurde haar lichaampje haar constant de verkeerde kant op.
Maar je hoorde Wilma niet klagen hoor. Hoogstens om een extra aaitje. Wilma was zo dapper.
Arianne herinnert zich nog goed toen ze Wilma ophaalde. Ze kon niet wachten om de kleine tante te mogen verzorgen.
Taak 1. Uitzoeken wat we voor haar konden doen.
Dus gingen we naar de universiteitskliniek in Utrecht. Scoliose. Dat wisten we al. Pijn? Ja, waarschijnlijk wel. Wat konden we doen?
Niets, behalve het haar zo comfortabel mogelijk maken met pijnstilling en fysiotherapie. En in de gaten houden hoe het zich ontwikkeld.
Niet lang daarna moesten we röntgenfoto's van haar maken. De vorige keer gebeurde dat met z’n tweeën, een dierenarts en een assistent.
Nu nam de dierenarts, waar Arianne toen nog naar toe ging, haar alleen mee het röntgenkamertje in. Ze hoorde Wilma het uitschreeuwen. D
at was de laatste keer dat Arianne daar geweest was. Daarna werd Wilma begeleid door Dierendokters Den Bosch.
En die hebben dat perfect gedaan.
Het laatste half jaar ging het steeds slechter met Wilma. Ze kreeg er nog meer pijnstilling bij.
Wilma bleef vallen, verloor daarbij urine en kon met heel veel moeite dan nog overeind komen. Dus het was tijd om haar los te laten. De dappere sterke Wilma te laten gaan.
Haar lichaam was op, haar geest zo sterk.
Op 17 augustus 2020 is ze heel rustig in geslapen. Een maand na haar vijfde verjaardag.
Wilma is voor altijd in het Katshuisch. We zullen haar ziel koesteren.